Willeke verbleef al enkele jaren in Scharnier, waarbij ze afwisselend bij haar mama, haar ‘onthaalgezin’ (ondersteunende pleegzorg) en in Scharnier verbleef. Het zag ernaar uit dat dit nog enige tijd haar realiteit zou blijven, tot plots die eerste lockdown in ging. Toen was het de meest logische keuze dat Willeke voor de duur van die lockdown bij haar onthaalgezin zou blijven. Vanuit pleegzorg was er een tijdelijke regeling die dat mogelijk maakte en mama was akkoord. Wekelijks organiseerde het team van Scharnier videobabbels met Willeke en in de gesprekken met mama stonden we stil bij wat dit voor haar als mama betekende.
Willeke bloeide helemaal open. Ze was altijd al een vrolijk, lachend meisje, maar nu ze voltijds in het onthaalgezin verbleef, deed dat haar zichtbaar deugd. Niet meer slapen op 3 verschillende plaatsen, niet meer geconfronteerd worden met de soms moeilijke situaties in de groep (ruzies, agressie, wisselende begeleiders,…). Joepie: een eigen kamer, individuele aandacht, vriendinnetjes, opvolging van school,… Al snel werd duidelijk dat dit alles een positief effect had op de ontwikkeling van Willeke! Terugkomen naar Scharnier zou dan ook eerder een stap achteruit zijn en opnieuw zorgen voor onduidelijkheid. Daarom gingen we het gesprek aan met mama om de overstap te maken naar perspectief biedende pleegzorg (want het onthaalgezin wilde dit engagement wel aangaan). Dit waren niet altijd gemakkelijke gesprekken. Voor mama was het heel erg moeilijk, maar ze heeft zich kunnen openstellen vanuit het perspectief “Wat is het beste voor mijn dochter?”. Dankzij de nodige zorg en ondersteuning hebben we mama zien groeien in het akkoord gaan met perspectief biedende pleegzorg.
We zijn in dit proces, wat reeds lopende was, ingehaald door corona en we kunnen met een gerust hart zeggen dat dit de grootste kans is geweest die corona Willeke en haar mama geboden heeft!
Willeke is niet de echte naam van onze jonge cliënte. Die hebben we aangepast om haar en haar mama te beschermen.